Το κινητό σου, η ζωή μου

Το κινητό σου, η ζωή μου

 

Πριν από λίγα βράδια, ο 18χρονος γιος μου, επιστρέφοντας στο σπίτι, έπεσε θύμα επίθεσης από έναν μοτοσικλετιστή που αποβιβάστηκε με στόχο την κλοπή των αμύθητης αξίας υπαρχόντων του παιδιού μου.
"Άσε μας, κυρά μου, στον πόνο μας… Πες μας κάτι πρωτότυπο", ίσως σκεφτείτε.
Ε, αρχικά, αυτό ακριβώς σκέφτηκα κι εγώ. Πρώτη φορά είναι εξάλλου;
Πρόπερσι έγινε το ίδιο στις τρεις παρά το μεσημέρι, γυρνώντας τότε από το σχολείο. Και πέρσι το απόγευμα, πηγαίνοντας να αγοράσει τετράδια.
Ας μη μιλήσω γα την κόρη μου, για τους φίλους τους, για τα παιδιά γνωστών... κ.λπ.
Να χαρώ την καλή μας γειτονιά και θερμά συγχαρητήρια (στην αφεντιά μας) για το ενοίκιο που.......... πληρώνουμε!
Έπειτα, θύμωσα πάρα πολύ που πέρασε από επικίνδυνο σημείο... Καλά, πού το έχει το μυαλό του;
Ήταν και δύο μετά τα μεσάνυχτα! Μμμμμ, νωρίς νωρίς στο σπίτι, ο φέρελπις νέος!...
Αμ το άλλο; Δεν κάθισε να τον κλέψουν, αντέδρασε κιόλας, ο τσαμπουκάς! Γύρισε σπίτι με αίματα από τα δόντια του επίδοξου κινητάκια (όπως λέμε πορτοφολάκια) κι άντε να βγει ο λεκές απ’ το μπλουζάκι.
Δεν κρύβω πως τον μάλωσα κιόλας και ψιλοτσακωθήκαμε. Φυσικά, το τζέρτζελο τάχιστα επεκτάθηκε και αρχίσαμε οικογενειακώς τις θερμές τοποθετήσεις πάνω στο θέμα, σε στιλ συνέλευσης πανεπιστημιακής παράταξης.
Περιττό να πω πως όλοι μας - καθένας από την πλευρά του- είχαμε δίκιο...
Και μετά, έπαθα τη συνηθισμένη μου κρίση -την ασορτί με την περίπτωση, φυσικά (είμαι, βλέπετε, υπέρ της ποικιλίας στη ζωή).
Σκέφτηκα τι μπορεί να γινόταν, αν ο παλικαράς-κλεφτρόνι που γύρισε προχτές σπίτι με τα δόντια στα χέρια, ήταν πιο εξοπλισμένος, πιο αποφασισμένος και πιο ξεψαρωμένος, κι έβγαζε κάνα μαχαίρι, κατσαβίδι, ό,τι του βρισκόταν εύκαιρο, τέλος πάντων…
Αναρωτήθηκα πότε, επιτέλους, θα μπορούμε να διακτινιζόμαστε;
Πέρασε από το μυαλό μου ακόμα και η πιθανότητα να τα φαντάζομαι όλα αυτά ή να υπερβάλω επειδή μεγάλωσα κι έγινα φοβικότερη και συντηρητικότερη (πώς θα ζήσει κι ο κλέφτης -που γίνεται κλέφτης επειδή δεν έχει να ζήσει η φουκαριάρα η μάνα του κ.λπ.).
Αναγκάστηκα να παραδεχτώ πως θα ήθελα εκείνη την ώρα να περνάει ο Δίας (η Ομάδα, όχι ο Θεός) από κει γύρω (αντί να ‘ναι στην Ακρόπολη, φέρ’ ειπείν...)!
Κατόπιν, με θυμήθηκα να δίνω τη συμβουλή στα παιδιά μου: «Μείνετε ακίνητοι και δώστε ό,τι έχετε πάνω σας» Και μετά να αποσύρομαι διακριτικά και να πηγαίνω να κάνω εμετό.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το φρικτό μυστικό του Σελλιανάκη

Καταγγελεια Samsung Service & service one

ΟΙ ΠΙΟ '' ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΙ '' ΤΙΤΛΟΙ ΕΡΩΤΙΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ