"Ο αγώνας του επιχειρείν"..

Ν

 

.
Προσοχή, ακολουθεί μακροσκελής ανάρτηση φιλοσοφικού περιεχομένου!

 "Ο αγώνας του επιχειρείν"...

Όλο και περισσότεροι φίλοι & γνωστοί αποφασίζουν τελευταία να δοκιμάσουν τις δυνατότητες και γιατί όχι την τύχη τους, μέσα από τις δικές τους επιχειρήσεις. Η αλήθεια είναι πως είμαστε ο λαός της υπερβολής και από εκεί που πριν 2-3 χρόνια όλοι πιστεύαμε ότι θα γίνουμε ή στελεχάρες ή δημόσιοι υπάλληλοι, τώρα νομίζει κανείς ότι γίναμε Αμερική και το παίζουμε από οργισμένοι καριερίστες, wannabe business people.
Είναι ακόμη βέβαιο ότι πολλές προσπάθειες γίνονται πρόχειρα και μοιάζουν καταδικασμένες να αποτύχουν…
Όμως ποιος μπορεί να κατηγορήσει ένα νέο άνθρωπο επειδή αρνείται να συμβιβαστεί με την απραξία της ανεργίας, τη μιζέρια του μισθού των 600 (με το ζόρι) ευρώ, την ανασφάλεια της πιθανής απόλυσης, τη στασιμότητα των μηδενικών αυξήσεων ή προαγωγών; Ποιος μπορεί να κατηγορήσει κάποιον επειδή πιστεύει ότι του αξίζει κάτι καλύτερο και είναι διατεθειμένος να ρισκάρει για να κυνηγήσει το όνειρό του;
Πολλοί από εμάς, αντί να αναλογιστούμε τα ........
παραπάνω, είμαστε αδιάφοροι, αρνητικοί, ή ακόμη και επικριτικοί απέναντι ακόμα ΚΑΙ στους δικούς μας ανθρώπους που τολμούν να κάνουν το βήμα αυτό. Γινόμαστε όλοι από την άνεση του καναπέ μας-και ξετυλίγοντας το πιτόγυρο που σαβουρώνουμε-σύμβουλοι επιχειρήσεων, μανατζάρες και ειδήμονες, και κάνουμε κριτική, σνομπάροντας ακόμη και τους δικούς μας ανθρώπους, σχεδόν ικανοποιούμαστε αν τους βλέπουμε να μην πετυχαίνουν: "έλα μωρέ, έχουν ανοίξει 100 καφετέριες", "αμάν με τα κομμωτήρια", "από που κι ως που αυτός να γίνει ξενοδόχος", "έγινε της μόδας το εμπόριο λαδιού", "ο κάθε τυχαίος νομίζει ότι μπορεί να κάνει ένα mobile application και να γίνει εκατομμυριούχος", κλπ κλπ...
Προς όλους αυτούς λοιπόν, λέω να αφήσουμε τη μιζέρια, τη ζήλια, το φθόνο και την νοοτροπία του "τα ξέρω όλα", γιατί αυτά μας έχουν φέρει εδώ που είμαστε. Η ΚΑΘΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ είναι μια προσπάθεια που αξίζει σεβασμό και υποστήριξη. Είτε είναι περίπτερο είτε 5* ξενοδοχείο. Είτε ένα μαγαζάκι που πουλά βραχιολάκια, είτε ένα πολυκατάστημα. Είτε μια μικρή ατομική επιχείρηση που υποστηρίζει δίκτυα υπολογιστών, είτε μια τεχνολογική εταιρεία που φιλοδοξεί να κατακτήσει την αγορά του κόσμου. Είτε κόστισε 1000 ευρώ, είτε τα εκατοσταπλάσια.
Θέλει μεγάλα μπομπόλια, στομάχι και πολύ κουράγιο φίλοι μου για να κάνεις κάτι μόνος σου. Είναι μακρύς ο δρόμος της επιτυχίας και έχει πολύ άγχος, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ αγώνα, ατελείωτη δουλειά, και η μοναξιά είναι πολλές φορές βάρος ασήκωτο. Για αυτό λοιπόν ladies n' gents στηρίξτε τους δικούς σας που πήραν το ρίσκο! Είναι πολλοί οι τρόποι που μπορεί να γίνει αυτό...με μια καλή κουβέντα για τη δουλειά τους, δυο λόγια υποστήριξης όταν έρθουν τα δύσκολα, με την προτίμηση σε αυτό που προσφέρουν, με τη διάδοση αυτού που κάνουν... Εκεί φαίνονται οι φίλοι και οι "bro"και όχι στις ηλίθιες φωτογραφίες που ανεβάζουμε μαζί τους όταν γινόμαστε τάπα.
Με μεγάλη εκτίμηση, και εξαιρετικά αφιερωμένο σε όσους μου έρχονται τώρα στο μυαλό...και δίνουν ψυχούλα στη δουλειά τους!
Cheers! 

                                                                                                                                
 Nikos Parcharidis