Πού πα, ρε ψηφοφόρε;

Πού πα, ρε ψηφοφόρε;

Συμπονώ τους δημοσκόπους, προσφέρω ώμο για να κλάψουν και όποια παρηγορία κρίνουν απαραίτητη. Οι δημοσκόποι, ένα είδος σύγχρονου μάγου τσιρκολάνου, που με το μαγικό ραβδί της επιστημονικής  μεθόδου, την κρίσιμη ώρα, μετρούν το αμέτρητο: τη διάθεση και την πρόθεση της μάζας, του κόσμου, του λαού. Το θέαμα βέβαια παραπέμπει στον γύρο του θανάτου, όταν ο δημοσκόπος είναι Έλληνας και έχει Έλληνες και Ελληνίδες να αφουγκρασθεί.
Έχουμε υποστεί, δημοσκοπώντας και δημοσκοπούμενοι, το ανέκδοτο των «καταλληλότερων» επί έτη και φτάσαμε στα ακατάλληλα και γιατί υπήρξαν περίοδοι που ..............
η infoganda (info-(rmation) +( propa)-ganda)  κυβέρνησε τη χώρα με βάση τους χρησμούς της ευάλωτης σε μεθυστικές επιρροές δημοσκοπικής Πυθίας. Όμως τώρα πια είμαστε μπρος στην Πύλη του Ανεξήγητου, μια και οι μετακινήσεις των ψηφοφόρων ειδικά κάτω των πενήντα, είναι από ζαλιστικές έως αίτια ναυτίας—«εισπράκτωρ σακούλαααα»…, που ακουγόταν παλιά στα λεωφορεία των ΚΤΕΛ.

Καταγράφονται:
Δίαυλος μετακινήσεων διπλής κατεύθυνσης ανάμεσα σε Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ. Πού να ναι οι παλιές διαχωριστικές μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς…Ή η Δεξιά δεν είναι τόσο Δεξιά ή η Αριστερά δεν είναι τόσο Αριστερά ή και τα δυο μαζί…
Το ΠΑΣΟΚ είναι κάτι σα σταθμός μετεπιβίβασης – Σύνταγμα ή Πλ. Αριστοτέλους. Κόσμος πάει κι έρχεται… πιο πολύ πάει…
Πιέσεις δέχεται και το ΚΚΕ από το ΣΥΡΙΖΑ -ναι, και το μπετόν ραγίζει…
Εξοχοτητολάγνοι και αριθμολάγνοι ανεξαρτήτως προέλευσης στρέφουν βλέμμα προς τους Μανοτζήμερους.
Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες εξαρχής δεν καθόρισαν το target group και είναι της σχολής «χίλιοι καλοί χωράνε».
Λοιπές πιάτσες ταξί όπως  ΔΗΜΑΡ, Οικολόγοι έως και ΛΑΟΣ παρουσιάζουν αυξημένη κίνηση και ελπίζουν σε διπλό αγώγι.
Και βέβαια υπάρχει, ναι, υπάρχει και καταγράφεται το κόλπο grosso, η ασώματος κεφαλή, η πιο απρόβλεπτη μετακίνηση: κάποιοι που, από τη Χρυσή Αυγή, που ξημερώθηκαν την 6η Μαΐου, τραβούν, ακολουθώντας το ρεύμα, κατά ΣΥΡΙΖΑ μεριά.
Δεν είναι απλώς μετακινήσεις,  είναι η κινούμενη άμμος κι ο Θεός ας βάλει το χέρι του, να μη μας καταπιεί. Ούτε ψύλλος στον κόρφο δημοσκόπου ή πολιτικού επιστήμονα, που θα κληθεί να εξηγήσει. Πρόσφορο έδαφος ο θυμός, η οργή και η απόγνωση -σημαντικό κίνητρο η διαμαρτυρία και η αντίδραση- σύμβουλος, όχι ο καλύτερος, η δυσπραγία και η ανεργία και φτάνουμε να μιλάμε για το τέλος της αντιπροσώπευσης και την αποϊδεολογικοποίηση (τώωωρααα;) της πολιτικής συμπεριφοράς –ισχύουν όλα κι από λίγο. Κι όμως κάτι φαίνεται να παραμένει δυσεξήγητο για αυτό το πρωτοφανές σπάσιμο ορίων, γραμμών και αποστάσεων, που συμβαίνει.
Όσο κι αν μοιάζει να τέλειωσε η εποχή του πελάτη, άλλο τόσο δεν σημαίνει ότι ξεκίνησε η εποχή του πολίτη. Πώς να μπεις στο μυαλό του μετακινούμενου από την όποια κομματική αφετηρία προς όποιο κομματικό προορισμό; Λογής λογής παράξενες απόπειρες και δεν είναι το ίδιο ο άνεργος του ιδιωτικού τομέα με τον συνδικαλιστή του Δημοσίου, που αναζητά τη νέα ομπρέλα ούτε ο «εν πολλαίς περικοπαίς πεσών» συνταξιούχος μ’ αυτόν που έβαλε τα ευρώ στο στρώμα ή τα στειλε για καθαρό αέρα στις Γενεύες. Όλοι όμως αυτοί και μύριοι άλλοι μετακινούμενοι ψηφίζουν ή ψηφίζοντας μετακινούνται και το μόνο που φαίνεται σα σίγουρος κοινός παρονομαστής και σα νήμα, που συνδέει τόση κίνηση, είναι εκείνος ο έρμος ο λυκειόπαις του ελληνικού σχολείου των δυο τελευταίων δεκαετιών του περασμένου αιώνα, που επί τούτου και κατ’ επανάληψη πήγαινε αδιάβαστος στο μάθημα της Ιστορίας. 
του Στάθη Παχίδη