Η εξομολόγηση μιας '' καθημερινής '' ηρωίδας . ( Απολυτα πραγματικό )

 

 

Στα 17 ήμουν ορφανή, να σπουδάσω δεν μπορούσα, έπλενα πιάτα. Στα 18 τραβούσα φωτογραφίες τους σκυλάδες ακριβώς όπως το λέει το σκυλάδικο "φωτογράφε, τράβα μια φωτογραφία". Στα 21, κουρασμένη από την περιπλάνηση στη νύχτα, ένιωθα μειονεκτικά γιατί το υπόλοιπο προσωπικό (σερβιτόροι κλπ) ήταν παράλληλα φοιτητές και θεωρούσα πως είχαν μέλλον. Και μπήκα στο πανεπιστήμιο στα 26. Τέλειωσα και μάστερ με άριστα και όλα τα καλά. Μέλλον λαμπρό. Άρχισα και να δουλεύω επιτέλους με ένσημα κλπ κλπ κλπ κλπ.... Κι ήρθε μια π..τσα και μας έκανε τη ζωή τούμπα και βρέθηκα στα 40 μου πάλι στο μηδέν να ζητάω δουλειά ως λαντζιέρα. Και μάλλον βρήκα. Και τι έγινε δηλαδή; 23 χρόνια περιπλάνησης και προσπάθειες και σπουδές και δεν ξέρω τι για να γυρίσω στα ίδια; Τέλος πάντων εδώ που φτάσαμε απλά χαίρομαι πάρα πολύ που τουλάχιστον θα έχω το καλοκαίρι δουλειά. Τελειώνω με την ΥΠΟαπασχόληση τη χειμερινή και φεύγω. Να το πρώτο θετικό του 2013. Περιμένω το καλοκαίρι!!!!!!! Θέλω δουλειά, όπως και πολλά ακόμα. Και να δω εκτός χώρας αυτούς που μας κατάστρεψαν. Μακριά αφού φέρουν πίσω στη χώρα όσα άρπαξαν. Αυτό. Ευχή και κατάρα.

Μ.Γ.